VZW Koninklijke Wandelklub Halewijn

Hierbij de foto’s van de Bedevaartstocht van Halewijn naar Scherpenheuvel

De zeer Vlaamse en zeer landelijke variant van de aloude Atlantis mythe vinden we terug in het relaas van wat het “slechte” Zoutleeuw overkwam, waar de trotse rijkeluizen de paupers vernederden en uitbuitten, zodat de zondige stad door God gestraft en verzwolgen werd. Hierbij moeten we wel opmerken dat er geen verband bestaat tussen het huidige en het “slechte” Zoutleeuw, want dat bestaat dus niet meer.

De legende vertelt hoe Zoutleeuw eeuwen geleden een rijke en trotse stad was, met prachtige gebouwen en kastelen, zodat de vorsten zelfs het plan opvatten er hun hoofdstuk van te maken. Uitdagend rezen de geweldige torens ten hemel, als de verpersoonlijking van de vele hoogmoedige rijken die ze beschermden. Tevergeefs klopte de arme bedelaar op de poort van die kastelen – ze bleef gesloten, en ging ze toch open, dan was het om de hond buiten te laten die de armelui moest verjagen, zodat de rijkelui hun dagen in ledigheid en hun nachten met braspartijen konden doorbrengen.

Nergens anders vonden de armen troost dan bij de barmhartige God, die ze smeekten het hart van de dames en heren te vermurwen. Hun bede werd verhoord, want op een gure Kerstnacht zond God de engel Gabriël, verkleed als bedelaar, naar het fiere Zoutleeuw. Biddend en bedelend ging de engel van deur tot deur, maar overal werden wrede afwijzingen en barse scheldwoorden zijn deel.

De maat was vol: Zoutleeuw zou niet langer bestaan… Een klagende oostenwind stak op, scherper als nooit tevoren. Woest joeg de sneeuw door de donkere lucht. De bodem spleet open en wilde golven klotsten huilend tegen de machtige muren. Het wassende water wierp alles omver en als met één wanhoopskreet zonk de stad met haar feestende dames en heren in de diepte…

De volgende dag ontwaarden de armen, die met z’n allen op miraculeuze wijze gespaard waren gebleven, door de grijze mist een uitgestrekt meer op de plaats waar vroeger de stad stond. Uit de donkere diepte steeg een dof geweeklaag op. Verbijsterd vluchtten zij weg van die vervloekte plek om even verderop het nieuwe Zoutleeuw te stichten. Alleen een gedicht herinnert nog aan de verzonken stad:

Dan spookt het op de waterkuil
en hoort men sissend windgefluit,
gepaard met onderaards gehuil
een treurig klokgeluid…

Verhalen over een zondvloed en verzonken steden vinden we in alle culturen en alle tijden terug. Ze maken deel uit van een archetypisch ideeëngoed, van ons collectief onbewuste. Niettemin zijn diverse onderzoekers in de loop der tijden op zoek gegaan naar de watervlakte waaronder het oude Zoutleeuw met al haar schatten zou wegkankeren. Ze hebben ontdekt dat er zich tot omstreeks 1841 ten noordoosten van Zoutleeuw uitgestrekte moerassen bevonden, die bij hevige regens een meertje vormden. Het terrein werd ondertussen ontgonnen en men zal daar nu het natuurpark het Vinne aantreffen, maar de watervlakte die gedeeltelijk begrensd werd door een halvemaanvormige heuvelrug moet danig tot de verbeelding van de vroegere bewoners van Zoutleeuw gesproken hebben. Tot in de achttiende eeuw waren er overigens bij het Vinne nog ruïnes te zien van wooncomplexen. Bovendien zou er op de Castelberg een burcht of “castrum” gestaan hebben.

Historici schrijven de sagevorming voor de rest ook toe aan een machtsstrijd tussen adellijke families en ambrachten, die al eens tot in de kerk toe werd uitgevochten. Of ze wijzen op de Sint Jobshoeve die voor het eerst in 1313 in de kronieken wordt vermeld, en die tientallen jaren lang de inzet is geweest van een erfeniskwestie. Eén van de eigenaars, een zekere Hendrik Goudackers, had in zijn testament bepaald dat er elke zondag een maaltijd diende gegeven te worden aan “een arme mens”. Door de problemen met de erfenis stond de herenhoeve echter lange tijd leeg, zodat de wekelijkse voedselbedeling stopte. Deze elementen zouden er wel eens voor gezorgd kunnen hebben dat het thema van de Zondvloed van Zoutleeuw precies hier een rijke voedingsbodem vond en wortel schoot…

Op de Statutaire Algemene Vergadering van 24 maart 2017 werden Hendrik Grené, Albert Ilsbroux en Andre Jonckers verkozen als nieuwe bestuursleden van Vzw Wandelklub Halewijn.

Wij wensen onze nieuwe bestuursleden van harte welkom.

4 km :toegankelijk voor rolstoelen en kinderwagens.

Je vertrekt over een goede veldweg en volgt daarna de spoorweg. Een veldwegel brengt je terug naar een verkavelingsweg langs de sportvelden. Je steekt de weg naar Geetbets over en via de kerkweg ben je terug aan het vertrekpunt.

6 km : toegankelijk voor rolstoelen en kinderwagens.

Je vertrekt over dezelfde wegen als de 4 km. De oude spoorlijn volg je tot aan de Getestraat. Nu ga je over smalle maar goede wegen terug richting Budingen. Ter hoogte van het busstation kom je terug bij de wandelaars van de  4 km waarmee je samen teruggaat naar het vertrekpunt.

12 km : starten doe je zoals de 6 km  over de spoorlijn tot aan de Getestraat en slaat hier linksaf het s’Hertogenpad in. Een brugje de Grote Gete over en je bereikt Bos. Nu ga je door het natuurgebied van de Meertheuvel. We volgen daarna de Gete tot aan het rustpunt. Hier geniet je van een verdiende rustpauze. Daarna ga je langs de Vloedgracht door de weiden van Zoutleeuw en volgt weer een nieuw wandelpad van het Wandelnetwerk Getevallei. Je bereikt terug Budingen waar je nog over de Pelsberg loopt en daarna langzaam afdaalt naar het vertrekpunt.

20 km : Je volgt dezelfde omloop als de wandelaars van de 12 km. Na het rustpunt maak je een lus. Door de boomgaarden bereik je Het Vinne. Je volgt de boord van het water tot aan de uiterste zuidkant. Vanaf hier ga je door de laagstamboomgaarden naar de oude spoorlijn. Je volgt deze tot aan de Koepoort. Door deze oude toegangsweg bereik je terug het rustpunt.

Openbaar vervoer : 

vanuit Tienen of Diest : De Lijn  22 Tienen-Diest, Halte  Kerk 20 m van startplaats, uurdienst.

vanuit Sint-Truiden : De Lijn 23 Sint-Truiden-Tienen, Halte Kerk 20 m van startplaats, uurdienst.

Meer info : 0478/73 20 50

Wandeltocht in Neerlinter door Robert Roelandt